Geht‘s gar v’rleicht 'm Feierowend zu?


Von Johannes Wurtz

(no' de' Jaregger Moddersproch)

Bin ich mol doo, so wär ich gern dort,
un bin ich dort, so meecht ich wiedr fort.
Ich meecht halt letsch'ter Zeit nor immer wannre.

Vun Freind zu Freind - vun anem Ort zum ann're.
 Ich finn' halt nerjets net mei Ruh…
 Geht‘s gar vielleicht dem Feierowend zu?

Ich schäm mich nor, des jemand aa zu saa.
So froot mich jetz schun aa mei Fraa:
Warum willscht du nor immer fort? –

Sie schmunzlt still un maant, ich will vun ihre fort.
Ich zuck die Schuld'r: Weiw'r sein doch sunscht net dumm?
Die biie doch manches grad aa um zwaa Ecke rum.
Maant die v'rleicht, ich meecht zu aanre anre? —

In meine alde Täg? - Ach Peifedeggl, Fraa!
Mit meine schiefgetredne, dreimol g'sohlde Schuh,
mit meine alde, dreimol g'schtoppte Socke
soll ich noch jemand jetz zu aanre Sind v'rlocke?

Ach, Peifedeggl, Fraa! - Ich finn halt nerjets net mei Ruh.